Historia języka w nauczaniu gramatyki języka polskiego jako obcego

Abstrakt

Artykuł stanowi rozważania na temat wprowadzania elementów historii języka w nauczaniu języka polskiego jako obcego lub drugiego, skupiające się przede wszystkim na nauczaniu i uczeniu się gramatyki języka polskiego. Przedstawione zostają argumenty przemawiające za użyciem metody diachronicznej obok używanej współcześnie w glottodydaktyce metody synchronicznej, ze wskazaniem przede wszystkim na funkcjonalność i przydatność takiego podejścia. Polszczyzna jako dziedzictwo kulturowe Polaków niesie za sobą ponadtysiącletnią historię naszego kraju, od której trudno jest abstrahować, nauczając tego języka, zwłaszcza w kształceniu literacko -kulturowym. Wiele aspektów polszczyzny, zarówno wewnątrzjęzykowych, takich jak zasady ortograficzne, gramatyczne czy stylistyczne, jak i komunikacyjnych, typu styl wypowiedzi, komunikatywność czy etykieta językowa, wynika z długiej i zawiłej historii, dającej się dziś odnaleźć w akcie interlokucji. Niedawno wydany podręcznik do nauki gramatyki języka polskiego dla obcokrajowców korzysta z osiągnięć językoznawstwa historycznego w celu wyjaśnienia różnych zasad, reguł i zjawisk występujących we współczesnej polszczyźnie, dając tym samym pretekst do zgłębiania języka polskiego oraz ćwiczenia umiejętności posługiwania się nim.